Kadın, kız, bacı, kara fatma, karı, eş, kız kardeş, cadı, güzellik, bayan, var mi daha bizi adlandırmak istediğiniz başka lakaplar. Sınır bilmeyen anlamlar yüklü kelimeler...Onca uğraşınızın üstüne de çilekeş insanlar... Öfke dilinden, sitemlerden, asiliklerden hoşlanmıyorum. Yazı dilimde de bar bar bağırmak yerine ılımlı, umutlu ve geniş bir dil kullanmaya çalışıyorum ama öylesine kapalı ki ışıklar kadın konusunda Türkiyem... Zorlanıyorum... Ne umuduma sahip çıkabiliyorum ne de öfkemi dizginleyebiliyorum. Aramızdaki üç kilo kas mi yaptı bize bunları.. Eğittiklerinin de cahillerinin de bakışlarındaki yüksek mertebeye üç kilo kas mı rant veriyor söylesene Türkiyem. Yoksa 10 cm uzun kemikler mi. Dur dur koy verme umutsuz değilim çünkü ben bir öğretmenim. Kadınları yücelten yürü ya kadınım diyenlerden de değilim ben eşitliği savunan kimseyi kimseden hiçbir özelliği ile üstün görmeyen bir öğretmenim. Öğrenci yetiştiriyorum vatana millete değil insanlığa yetiştiriyorum saygıyı sevgiyi hoşgörüyü adaleti avuçlarına hamurla koyuyorum. Vatan millet diye bölmüyorum, kadın erkek diye adlandırmıyorum, aciz muhtaç diye sıralama vermiyorum insanlık diyorum her şeyden önce insanlık. Özgecan geliyor ara ara aklıma o adama bakıyorum daha da çok mesleğimi seviyorum iyi ki iyi ki iyi ki öğretmenim diyorum. Benim öğrencilerim böyle bir şeyi yapmayacak diyorum. Kadın olduğu için, güzel olduğu için, çekici olduğu için, kısa etekli olduğu için, gece saatlerinde orada bulunduğu için, yüzünde makyajı saçında boyası olduğu için ...... hiç biri. Sadece insanlık için sıfat girmeyecek o işe, o olaya, o kişiye. Ayırmayacak benim öğrencim cinsiyetini de ırkını da giysisini de kafasını da tenini de. Vurmayacak benim öğrencim hele hele kadın diye değil minicik çocuk diye değil ezik adam diye değil sadece insanlık için vurmayacak. Bir gün sen de kadın olsaydın, kör olsaydın, bilmem ne olsaydın diye bir fikir sunmayacak insansın sen diyecek. Sokaklarda bayırlarda protestolarla aramayacak hakkını, inanacak geleceğine, kendine, toplumuna, beyin gücüne neyse yolu o yolda koruyacak insanı ve haklarını. Umutsuz olmayacak, gülecek benim öğrencilerim, benim gibi gülecek... İnsanlar suratlarına suratlarına alaylar ederken giysine, düşüncene, hareketlerine, sapasağlam gülecek insan işte diyecek benim öğrencim. Bak nasıl umutlanıyorum ne şiddet fikri kalıyor aklımda ne öfkem kalıyor ellerimi titreten. Unuturum ben sahip çıkmam öfkeye, kine, sinire, çıkılması gerektiğini düşünmüyorum da. Çocuğuma, öğrencime asla öğretmiyorum yapılan haksızlıkları inanmıyorum, istemiyorum çünkü onları geçmişte yapılan hatalarla doldurup geçmişini bil diye ruhlarını Önyargıyla sulamayı!
O yüzden vatana, millete, anasına, babasına, kadınına, erkeğine yetiştirmiyorum öğrencilerimi, insanlığa yetiştiriyorum, insanlığa sunuyorum karanlık ülkeme ışıklar vermeye çalışıyorum.
Ben bir Öğretmenim ve ilk mezunlarımı veriyorum.
Sibel Hacıoğlu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder